Escrit per: Marc
Estimat amic/amiga,
Són moments difícils, ple d’incerteses i pors. Imagino que en la fredor de l’hospital, quan la malaltia arremet i els dies no passen, la solitud, la desesperança i la tristesa saluden, mentre l’alegria dels dies s’amaga en algun racó. Des de la desconeixença del qui està a casa confinat no puc contrarestar aquests sentiments, però si que et puc tendir la mà. Te la tendeixo perquè no estàs sol/a, sinó que milions de persones t’acompanyen, us acompanyen, diàriament des de la distància, siguin amics, familiars o ciutadans corrents. Més que mai la gent està unida, lluita plegada envers el mateix problema i se’n recorda dels que necessiten ésser recordats. No et desesperis, no defalleixis, no sucumbeixis a la desesperança; lluita. Lluita perquè de tota batalla se’n surt, solament es necessita ser un/a bon/a soldat. En aquests moments, més que mai, sigues fort/a i continua el teu camí, que d’aquesta ens en sortirem més forts, més savis, més empàtics, més justos i, sobretot, més humans.
Una forta abraçada des de la distància i el record.