Escrit per: Mercè
Hola, bon dia amic o amiga,
Si t’estan llegint o has rebut aquest missatge és perquè estàs a l’hospital afectat per una malaltia que no ens permet venir a fer-te companyia. Però et vull dir que no estàs sol/a.
Cada dia en llevar-me o anar a dormir penso en vosaltres. Penso que estic al vostre costat i que us puc abraçar, besar i mirar-nos als ulls. NO perdeu l’esperança, ho aconseguirem.
Sigueu valents/es, que el vostre cos aguanti i tornarem a sentir el sol, passejar, xerrar …
Jo em dic Mercè o Mercedes, vaig catalanitzar el nom perquè la meva família era castellanoparlant. Estic jubilada i la família em prohibeix sortir al carrer, però al final, soc jo qui va a comprar aquests dies per a tots. Tinc dos fills que treballen en sanitat, un és infermer i fisioterapeuta i la filla és fisioterapeuta, els dos han donat positiu i estan confinats a casa seva, però són joves i estan bé. Tenen moltes ganes de posar-se bé i tornar a treballar. El meu marit és metge i també esta treballant perquè tot això acabi quan abans.
Faig de voluntària a urgències a l’Hospital de Sant Pau a Barcelona tots els dilluns i sé que les hores a l’hospital passen lentament, NO desesperis, això acabarà. Estàs en mans dels/les millors treballadors/es de la salut que estant esforçant-se perquè puguis posar-te bé. Però també estàs rodejat/da d’altres professionals que et veuen i estan al teu costat, el personal de la neteja, els/les qui fan els aliments perquè et posis fort/a (si ara no menges ja ho faràs), els que porten les lliteres, conductors/es d’ambulàncies… Tots/es ells /elles no us coneixen però treballen perquè pugueu tornar a casa.
No et vull cansar més. Molts petons, moltes abraçades, cada dia penso en tu.
Mercè Aranda
……………………………………………………………
Hola, buenos días amigo o amiga,
Si estás leyendo o has recibido este mensaje es porqué estás en el hospital afectado/a por una enfermedad que no nos permite venir a hacer te compañía. Pero te quiero decir que no estás sol/a.
Cada día al levantarme o ir a dormir pienso en vosotros/as. Pienso que estoy a vuestro lado y os puedo abrazar, besar y mirar-nos a los ojos. NO perdáis la esperanza, lo conseguiremos.
Sed valientes/es, que vuestro cuerpo aguante y volveremos a sentir el sol, pasear, charlar …
Me llamo Mercè, estoy jubilada y la familia me prohíbe salir a la calle, pero al final, soy yo la que va a comprar estos días para todos. Tengo dos hijos que trabajan en sanidad, la hija es fisioterapeuta y el hijo enfermero y fisioterapeuta. Los dos han dado positivo y están confinados en su casa, pero son jóvenes y están bien. Tienen muchas ganas de ponerse bien y volver a trabajar. Mi marido es médico y también está trabajando para que todo acabe cuanto antes.
Hago de voluntaria en urgencias en el hospital de Sant Pau todos los lunes y sé que las horas en el hospital pasan lentamente, NO desesperes, esto acabará. Estás en manos de los/las mejores trabajadores/as de la salud que están esforzándose para que puedas ponerte bien. Pero también estás rodeado/da de otros profesionales que te ven y están a tu lado: el personal de limpieza, los/las que cocinan para que te pongas fuerte (ahora quizás no comes, pero ya lo harás), los que llevan las camillas, conductores/as de ambulancias… Todos/as ellos /ellas no os conocen, pero trabajan para que podáis volver a casa.
No te quiero cansar más. Muchos besos, muchos abrazos, cada día pienso en ti.
Mercè Aranda